και στις καρδιές των ποιητών μιλάτε σιωπηλά,
σήμερα που η αγάπη μου δεν βρίσκετε κοντά μου
και μοναχή μου δεν μπορώ ν` αντέξω την νυχτιά,
μια χάρη και μοναδική απόψε σας ζητάω
φύγετε γρήγορα από `δω, σκορπίστε μακρυά.
Ανοίξτε τις φτερούγες σας και ταξιδέψτε πέρα
σε άλλα μέρη μακρινά που υπάρχουν εραστές
φωτίστε με την λάμψη σας το σφιχταγκάλιασμα τους
τα πρόσωπα, τα σώματα, τ` άγγιγμα των ψυχών τους
γιατί ετούτο εδώ το παγερό το βράδυ
όλου του κόσμου μόνο αυτοί είναι οι τυχεροί.
Μα σαν εκείνος θα φανεί, πάλι κοντά μου θα `ναι
τότε γυρίστε κατά `δω, φωτίστε μόνο εμάς
γιατί `ναι τόσο δυνατή η αγάπη η δική μας
που απ` του κόσμου τα δεινά, τα σκοτεινά πηγάδια,
τις μανιασμένος θάλασσες, τ` αδιάβατα βουνά
μπορεί και βγαίνει αλώβητη γιατί `ναι αληθινή.
Έτσι λοιπόν άστρα που `σεις φωτίζετε τα πάντα
και τ` όνειρα σκορπίζετε στο σύμπαν τ` αχανές
φωτίστε την αγάπη μας ακόμα παραπάνω,
φροντίστε μέσα στις νυχτιές να `ναι ασφαλές το διάβα
γιατί αν κάτι πιο πολύ σ` όλη την γη αξίζει
είναι ποτέ να μην χαθεί και να μη πληγωθεί.
Γυρνώντας γι` άλλη μια φορά πίσω στα περασμένα
σε βλέπω εκεί στον βράχο σου να κάθεσαι σκυφτή
σ`ένα κόσμο απόμακρο, στα βάθη του χαμένη
σαν πίνακας ζωγραφικής κάποιας μαρμαρωμένης.
Το λυπημένο βλέμμα σου πλανιόταν πέρα μακριά
χαϊδεύοντας την θάλασσα την τόσο αγαπημένη
κι` αναρωτιόσουν αν όλα αυτά που ζεις, που σου συμβαίνουν
δεν είναι παρά μια τρελή κι`ανόητη αυταπάτη,
μια ειρωνεία τραγική μια φάρσα της ζωής.
Αναρωτιόσουν πάντοτε κι` ακόμα αναρωτιέσαι
που πήγαν όλοι χάθηκαν? κανείς δεν έχει μείνει?
Η μοναξιά είναι για πολλούς έννοια αφηρημένη
μα `συ την γνώρισες καλά, γιατί μονάχα εκείνη
σε κάθε βήμα σου ήτανε συντρόφισσα πιστή.
Και να `σαι πάλι όπως παλιά στο βράχο καθισμένη
λες και το φτερωτό το πέρασμα του χρόνου
τ` άφησε όλα ανέγγιχτα καμία διαφορά
Κι`εγώ σε βλέπω πάλι εκεί σκυφτή και λυπημένη
σαν οπτασία μαγική στα βράχια πετρωμένη.
Μα ενώ τα δάκρυα στέρεψαν, η καταιγίδα στην ψυχή
δεν λέει να κοπάσει.
Κι` όλα αυτά που από καιρό έχουνε πια τελειώσει
το αδύναμο σου το μυαλό αρνείται να δεχτεί
Η ιδέα η τόσο γνώριμη αρχίζει να ωριμάζει
να παίρνει σάρκα και οστά,αργά και επικίνδυνα
τώρα να πλησιάζει,
μα όσο κι` αν είναι τρομερή εσένα πια να σε
φοβίσει δεν μπορεί.
Νεότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα
