Γυρνώντας γι` άλλη μια φορά πίσω στα περασμένα
σε βλέπω εκεί στον βράχο σου να κάθεσαι σκυφτή
σ`ένα κόσμο απόμακρο, στα βάθη του χαμένη
σαν πίνακας ζωγραφικής κάποιας μαρμαρωμένης.
Το λυπημένο βλέμμα σου πλανιόταν πέρα μακριά
χαϊδεύοντας την θάλασσα την τόσο αγαπημένη
κι` αναρωτιόσουν αν όλα αυτά που ζεις, που σου συμβαίνουν
δεν είναι παρά μια τρελή κι`ανόητη αυταπάτη,
μια ειρωνεία τραγική μια φάρσα της ζωής.
Αναρωτιόσουν πάντοτε κι` ακόμα αναρωτιέσαι
που πήγαν όλοι χάθηκαν? κανείς δεν έχει μείνει?
Η μοναξιά είναι για πολλούς έννοια αφηρημένη
μα `συ την γνώρισες καλά, γιατί μονάχα εκείνη
σε κάθε βήμα σου ήτανε συντρόφισσα πιστή.
Και να `σαι πάλι όπως παλιά στο βράχο καθισμένη
λες και το φτερωτό το πέρασμα του χρόνου
τ` άφησε όλα ανέγγιχτα καμία διαφορά
Κι`εγώ σε βλέπω πάλι εκεί σκυφτή και λυπημένη
σαν οπτασία μαγική στα βράχια πετρωμένη.
Μα ενώ τα δάκρυα στέρεψαν, η καταιγίδα στην ψυχή
δεν λέει να κοπάσει.
Κι` όλα αυτά που από καιρό έχουνε πια τελειώσει
το αδύναμο σου το μυαλό αρνείται να δεχτεί
Η ιδέα η τόσο γνώριμη αρχίζει να ωριμάζει
να παίρνει σάρκα και οστά,αργά και επικίνδυνα
τώρα να πλησιάζει,
μα όσο κι` αν είναι τρομερή εσένα πια να σε
φοβίσει δεν μπορεί.
Νεότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα
